Kazaya Yatkınlık (Accident proneness)

Kazaya Yatkınlık (Accident proneness), kendini koruma işlevinin başarısızlığı sonucunda sık sık kazalara yol açan bir durumdur ve genellikle bir dizi karmaşık faktörün birleşimi sonucunda ortaya çıkar. Bunlar arasında: (1) zihinsel çatışmaların bedensel terimlerle ifade edilmesi; (2) hadım edilme kaygısını inkar etmek amacıyla karşıfobik maceralara atılma; (3) saldırganlığın kendine yöneltilmesi; (4) özellikle ergenlik döneminde cinsel fantezilerin dramatize edilmesi bulunur. Liselotte Frankl (1963), bu faktörleri tanımlayarak, yaşa özgü kazaları karakter bozukluğunu yansıtan kazalardan ayırt etmiştir. O, çocukların ve ergenlerin erken tedavisi ile bazı saldırganlıkların serbest bırakılmasının kaza sıklığını azaltabileceğini ve daha sonraki nörotik gelişmelerin sıklığını düşürebileceğini öne sürmüştür. Theodore Dorpat’ın (1978) çalışması, “psişik faktörler kaza durumlarında bir rol oynar ancak her zaman değil.” (s. 282) sonucuna varmıştır.