Yapışkan libido (Adhesive libido)

Yapışkan libido (Adhesive libido), Sigmund Freud’un 1905a’da tanıttığı bir kavramdır. Haftbarkeit (yapışkanlık) ve Klebrigkeit (viskozite) gibi terimler kullanarak Freud, bazı durumlarda libido bağlanmasının olağandan daha fazla bir inatçılık gösterdiğini belirtmiştir. Freud, bu tür bireylerin libidinal katılımlarını bir nesneden diğerine aktarmakta karar verememelerinin ve özel bir neden olmadan bu katılımlarını inatla savunmalarının altında yatan “yapışkan libido”yu çoğunlukla yapısal olarak kökenli olarak görmüş ve yaşla birlikte yoğunlaştığını düşünmüştür. Bu tür bir önermenin, pek çok erken analistin negatif karşı aktarımlarını ve terapötik başarısızlıklarını açıklamalarına olanak tanımış olabileceği düşünülse de, Freud’un (1918b) “adhesiveness (yapışkanlık)” üzerine daha psikodinamik (yapısal olmayan) ve dolayısıyla daha umut verici bir görüş sunduğu bir ifade de bulunmaktadır. Kurt Adam hakkında konuşurken Freud, “Libidinal bir pozisyonu bir kez aldıysa, bunu kaybetme korkusundan ve yeni görüş alanındaki pozisyonun tam bir yerine koyma olasılığına karşı güvensizlikten dolayı inatla savunur” (1918b, s. 115) demiştir. Burada, “yapışkanlık” somatik bir yapıdan ziyade korkudan kaynaklanır; bu korku, fantazi ve gerçeklik unsurlarının karışımından kaynaklanabilir ve dolayısıyla daha fazla keşfe açık olabilir.